Tych z Was, którzy kochają sport, a w szczególności koszykówkę i piłkę nożną, ucieszy wiadomość, że polska literatura oferuje wiele znakomitych książek o tej tematyce. Są wśród nich zarówno powieści historyczne i autobiografie, jak i te, które dotyczą bardziej współczesnych tematów. Oto kilka, które mogą Ci się spodobać.
House of Day, House of Night
Niezależnie od tego, czy jesteś fanem sportu, czy po prostu kimś, kto kocha dobrą historię, możesz rozważyć przeczytanie House of Day, House of Night polskiej autorki Olgi Tokarczuk. W tej pierwszej powieści napisanej w języku angielskim, Tokarczuk bada sekretne życie małego miasteczka w Polsce. Choć powieść jest w dużej mierze fikcyjna, przywołuje prawdziwe doświadczenia ludzi mieszkających w takich miastach jak Gdańsk i Warszawa.
Książka jest mashupem elementów z różnych epok i stylów. Na przykład, książka śledzi życie Jakuba Franka, słynnego przywódcy polskiej sekty z XVIII wieku. Śledzi również mieszkańców mitycznej polskiej wsi przez kolejne pokolenia – ten fragment został przekazany przez stronę sportme.pl.
Na książkę wpływa również mroczny rozdział w historii Polski, kiedy to Niemcy okupowali kraj, a kraj stał się częścią Związku Radzieckiego. Naziści i komuniści uznali „Czarnoksiężnika z krainy Oz” za wywrotowy i przez dziesięciolecia był on w Polsce zakazany.
Mimo to Czarnoksiężnik z krainy Oz został uznany za jedno z najbardziej wpływowych dzieł współczesnej literatury XX wieku. Czarnoksiężnik z krainy Oz został opublikowany w 1937 roku i odniósł ogromny sukces w momencie wydania. Został zaadaptowany na trzy gry komputerowe i serial Netflix.
Tokarczuk jest laureatką prestiżowej Nagrody Nike w Polsce oraz Man Booker International Prize. Część wygranych przeznacza na wsparcie wrocławskiej fundacji promującej polską kulturę. Fundacja wspiera także pisarzy i tłumaczy. Fundacja organizuje coroczny festiwal literacki na Śląsku, południowej części Polski.
Pierwsza powieść Tokarczuk, Podróż książki-ludzi, zdobyła Nagrodę Wydawnictwa Polskiego za najlepszy debiut. Następnie została uhonorowana literacką Nagrodą Nobla. Jest autorką ośmiu powieści i dwóch zbiorów opowiadań.
Medaliony
Podczas II wojny światowej polska pisarka Zofia Nałkowska służyła w Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich w Polsce. W czasie swojej pracy w komisji Nałkowska podróżowała do wielu miejsc, aby rozmawiać z ocalałymi i świadkami wojny. Odwiedziła także Auschwitz-Birkenau i Majdanek.
Medaliony Zofii Nałkowskiej to krótki utwór non-fiction. Zawiera osiem krótkich reportaży, które opowiadają o wojennych przeżyciach autorki. Jest to książka ważna dla zrozumienia ciężkiego losu ginących.
Została wydana w 1946 roku. Jest uważana za kamień milowy w polskiej literaturze. Stała się podstawową lekturą dla powojennego społeczeństwa polskiego. Była też zszywką dla szkół.
Medaliony oprócz tego, że były arcydziełem literackim, były również ważnym kamieniem milowym w polskiej literaturze. Po raz pierwszy oddano w niej głos ofiarom ludobójstwa. Był to również kamień milowy w antyfaszystowskiej literaturze światowej.
Jednak Medaliony nie są pozbawione wad. Niektórzy krytycy twierdzili, że autor książki nie wymienił epigramatu na stronie tytułowej. Niektórzy uczeni twierdzili również, że książka została źle odczytana.
Medaliony Zofii Nałkowskiej to przełomowa pozycja w literaturze polskiej. Jest też pierwszym utworem literackim, który przedstawił humanistyczną perspektywę Holokaustu. To także wyzwanie dla czytelnika, by zastanowić się, jak reagujemy na nadużycia i co musimy zrobić, by je powstrzymać.
Medaliony to smukła pięćdziesięciostronicowa książka, która zawiera osiem krótkich reportaży. Książka nie jest tylko o Holokauście, ale także o machinie wojny i machinie cywilizacji.
Wyzwala emocje czytelnika. Jej epigon jest dla niektórych przydatnym odniesieniem. Jednak jej główne przesłanie, czyli „pamiętaj, że Żydzi zniknęli z polskiej kultury”, stało się powszechną mądrością.
Krytyka Tokarczuk wobec polskiego społeczeństwa
Na początku lat 90. polska pisarka Olga Tokarczuk stała się znaczącym głosem w Polsce, prowadząc kampanię przeciwko zwrotowi kraju na prawo. Jej krytyka polskiego społeczeństwa była szkalowana przez prawicę, a jej samej grożono śmiercią. W 2008 roku Tokarczuk otrzymała jednak prestiżową nagrodę Nike za powieść Bieguni.
Powieści Tokarczuk ukazują Polskę wieloetniczną, wielojęzyczną. W narracji, która rozbija narodowe mity, Tokarczuk podważa poczucie przeszłości polskich czytelników. Interesuje ją tworzenie świata, w którym krzyżują się różne kultury.
Tokarczuk dorastała w domu postępowych intelektualistów. Jej ojciec był bibliotekarzem szkolnym, a matka uczyła w szkole ludowej. Studiowała psychologię na Uniwersytecie Warszawskim. Po ukończeniu studiów, w 1985 roku Tokarczuk pracowała jako psycholog kliniczny. Nadal podróżowała po Polsce, będąc tymczasowym gościem. Jednak jej zainteresowanie literaturą było bardziej ukierunkowane. Jej pierwsza powieść, House of Day, House of Night, osadzona była w XVII-wiecznej Francji. Książka ukazała się nakładem Northwestern University Press.
Druga powieść Tokarczuk, Primeval and Other Times, została zainspirowana historiami opowiadanymi przez jej babkę macierzystą. Historia śledzi mieszkańców mitycznej polskiej wsi przez kolejne pokolenia. Ukazuje również interakcje między Polakami i Żydami.
W swojej najnowszej powieści, Księgi Jakubowe, Tokarczuk opowiada historię XVIII-wiecznego polskiego mistyka Jakuba Franka. W czasie prześladowań Frank został odrzucony przez muzułmańskich przywódców w Imperium Osmańskim. Powieść Tokarczuk potwierdza znaczenie kultury żydowskiej w Europie Środkowej i Wschodniej.
Tokarczuk otrzymała szereg gróźb śmierci, a jej wydawca zlecił ochronę ochroniarzom. Ale Księgi Jakubowe to jej arcydzieło, a powieść ma się spodobać międzynarodowej publiczności.
Historia Szczypiorskiego
Kilku wielkich polskich pisarzy przetarło szlaki w dziale literatury, a wśród nich są Stanisław Rozewicz, Andrzej Szczypiorski i Witold Gombrowicz. Są oni jednymi z ostatnich żyjących obecnie wielkich polskich poetów i pisarzy. Kilka z ich utworów jest do dziś wykonywanych przez polskich muzyków.
Poza twórczością Stanisława Rozewicza istnieje wielu mniej znanych polskich pisarzy i pisarek, których utwory zostały zaadaptowane na język polski. W zbiorze Wiersze nowe wszystkie utwory są przetłumaczone na język polski z ich oryginalnych autorów. Książka zawiera również dwa zbiory poezji w języku polskim napisane przez nieżyjącego już poetę Stanisława Rozewicza. Te dwa utwory to Początek i Pożegnanie z plazmami.
W tym samym duchu, co inni pisarze i autorzy na tej liście, uznałem opowieść Szczypiorskiego w polskiej literaturze dla miłośników sportu za jedną z najbardziej pouczających. Jego praca pokazuje, że życie ludzi jest powiązane na wiele sposobów.
Był żołnierzem polskiej armii lądowej podczas II wojny światowej, a jego brat został zamordowany przez gestapo. Jego twórczość pokazuje również połączone życie ludzi mieszkających w stolicy – Warszawie. Był również jednym z niewielu polskich pisarzy, którzy przeżyli Powstanie Warszawskie w 1944 roku.
Triumwirat Stanisława Rozewicza, Witolda Gombrowicza i Andrzeja Szczypiorskiego zainspirował kilku innych żyjących do dziś polskich pisarzy i pisarek. Ich opowieści w polskiej literaturze dla miłośników sportu uznałem za jeden z najlepszych sposobów na zrozumienie Polski. Kraj ma bogatą i zróżnicowaną historię i krajobraz. Istnieją również dobrze rozwinięta infrastruktura i różne obszary o wielkim naturalnym pięknie chronione.
Na uwagę zasługuje również fakt, że dzieło Szczypiorskiego zostało pochwalone jako jedna z najlepszych powieści stulecia. Jego twórczość została przetłumaczona na język angielski i jest często wymieniana jako najlepsza polska literatura dla miłośników sportu.
Relacja Czapskiego z wojska polskiego
W czasie II wojny światowej Józef Czapski był oficerem wojska polskiego. Jego wspomnienia „Nieludzka ziemia” to żywa, naoczna relacja z prób odnalezienia przez polską armię losów zaginionych oficerów.
Czapski urodził się w Pradze w 1896 roku. Jego rodzina miała pochodzenie szlacheckie i składała się z wielu Czechów, Niemców i osób mówiących po polsku. Kształcił się w języku francuskim, rosyjskim i niemieckim. Jego wuj był austriackim ministrem spraw zagranicznych. Został odznaczony medalem odwagi za rolę w wojnie polsko-bolszewickiej w 1919 r. Studiował tradycję klasyczną w Krakowie i Petersburgu.
Czapski został wysłany do Rosji z misją specjalną, aby dowiedzieć się o losie zaginionych oficerów. Po przybyciu na miejsce, Czapski został wysłany do Petersburga na spotkanie z przyjaciółmi. Następnie rozpoczął poszukiwania mające na celu odkrycie losów zaginionych polskich oficerów.
Wspomnienie Czapskiego opisuje brutalność Sowietów. Jego przesłuchiwani mieli zapewne bardziej wyraziste poczucie złośliwości wszechświata. We wspomnieniu opisane są również anegdoty o Polakach w Związku Sowieckim.
Pamiętnik Czapskiego został opublikowany w 2001 roku w Polsce przez Wydawnictwo Znak. Na język angielski przełożyła go Antonia Lloyd-Jones. Książka ukazała się również w języku francuskim i niemieckim. Wkrótce ukaże się nowa biografia Czapskiego, napisana przez Erica Karpelesa.
Wspomnienie Czapskiego daje również wgląd w wojnę polsko-bolszewicką. Był członkiem oddziału polskiej armii złożonego z więźniów z Gułagu. Wiosną 1941 roku grupa polskich oficerów została przeniesiona do obozu zwanego Gryazowcem. Czapski był wśród tej grupy i został później zwolniony.
Czapski był również związany z ruchem kapistowskim. Był zwolennikiem Lwa Tołstoja i pozostawał w bliskich relacjach z Anną Achmatową.
Podobne tematy
