Wybór najlepszych polskich książek literackich dla profesjonalistów medycznych może być wyzwaniem. Chcesz wybrać książki, które zwiększą twoje zrozumienie polskiej kultury i pomogą ci lepiej zrozumieć, jak praktykować medycynę w swoim kraju. Nie chcesz jednak czytać książek, które są zbyt trudne do zrozumienia lub są pełne niepotrzebnych informacji.
Kazimierz Przerwa Tetmajer
Po studiach na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie Kazimierz Przerwa Tetmajer przeniósł się później do Warszawy i został dziennikarzem Kuriera Polskiego. Był też prezesem Towarzystwa Literatów i Dziennikarzy.
Kazimierz Tetmajer prowadzi wojnę z samym sobą. Jest utalentowanym pisarzem o burzliwym liryzmie. Jego twórczość jest pełna odniesień do wojen w Polsce i walki z własnym sumieniem. Jest w stanie wojny z samym sobą i ze światem.
We wczesnych latach Kazimierz pisał fikcję historyczną. Jego dzieła, takie jak „Przedświt” czy „Nieboska Komedia”, były bardzo popularne i wpłynęły na pokolenie młodych pisarzy. Pisał również sztuki z tendencją komiczną. Pisał także znakomite traktaty.
W XVII wieku polska szlachta cieszyła się licznymi przywilejami i otrzymywała liczne nadania. Większość Polaków była jednak katolikami. Niektórzy Polacy uważali, że Racjonalizm jest pierwszym warunkiem postępu.
Bardzo ważnym czynnikiem w losach Polski była emigracja. Wielu najlepszych ludzi z Polski opuściło ojczyznę i wyemigrowało do krajów, gdzie istniała wolna literatura. Duży wpływ na mężczyzn tego pokolenia miało odrodzenie religii we Francji.
Jezuici cieszyli się dużą popularnością jako kaznodzieje i ofiarni księża w czasie zarazy. Byli też bardzo cenieni jako spowiednicy w wielkich rodach. Dzięki temu jezuici stali się niezastąpieni. Jezuici wskazywali też na podniosłą misję Polski jako bastionu przeciwko Turkom.
Innymi wielkimi polskimi pisarzami byli Adam Mickiewicz, Stanisław Mieczysław Kozmian, Jan i Stanisław Kozmianowie oraz Kazimierz Przerwa Tetmajer. Za ich czasów literatura polska była uważana za najbardziej cywilizowaną w Europie.
Rozkwit sztuki polskiej nastąpił w końcu XIX wieku. Na przełomie lat 40. i 50. XIX wieku polscy artyści opracowali nowe formy piękna. Epoka ta została nazwana okresem romantyzmu.
Adam Mickiewicz
W drugiej połowie XIX wieku Polska przeżywała okres wylewności w tworzeniu poezji. Silny był duch nacjonalistyczny, a poezji pisanej przez polskich literatów było bardzo dużo. Okres ten zakończył się upadkiem Polski i ruchu nacjonalistycznego. Upadek był sprawą polityczną, ale był też sprawą duchową. Naród stracił kontakt z istotą wiary katolickiej.
Mickiewicz urodził się w okolicach Nowogródka na Litwie w 1798 roku. Jego ojciec był prawnikiem. Pochodził z rodziny szlacheckiej. Twórczość Mickiewicza charakteryzuje się wielką intensywnością uczuć, wspaniałą prawdą i lirycznym zapałem. Pisał również książki dla polskich narodowców.
Mickiewicz w 1839 roku został mianowany profesorem literatury łacińskiej na uniwersytecie w Lozannie. Zapoznał się z literaturą francuską i rosyjską. Przebywał też w Szwajcarii i we Włoszech. Francuzi i Rosjanie przywieźli Polakom inne źródła inspiracji, takie jak literatura francuska i rosyjska.
Pierwszy tom wierszy, Poezye, Mickiewicz napisał w 1822 roku. Zawierał on przedmowę, w której nakreślił swój podziw dla twórczości poetów zachodnioeuropejskich. W tomie tym znalazły się również wiersze, ballady i romanse. Drugi tom wierszy zawierał części Dziadów, czyli Dziadów.
Adam Mickiewicz był narodowcem i prorokiem. Uważał, że Polska jest narodem mesjanistycznym w Europie Zachodniej. Wierzył, że epopeja narodowa, Pan Tadeusz, jest jedyną nadzieją na wyzwolenie Polski spod panowania rosyjskiego. Jego wiersze są pełne religijnego mistycyzmu i lirycznego żaru. Pisał książki dla polskich narodowców, m.in. Księgi narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego. Księgi te pisane są prozą biblijną, ale nie brakuje w nich także moralnych interpretacji historii.
Jerzy Andrzejewski
W XX wieku Jerzy Andrzejewski był jednym z najbardziej płodnych pisarzy w Polsce. Wiele z jego najlepszych dzieł zostało przetłumaczonych na język angielski. Jego najlepsze powieści to Niby gaj, Bramy raju oraz Popiół i diament.
Andrzejewski był dysydentem, politycznym i literackim. Był posłem na Sejm RP w latach 1952-1957. Był także współzałożycielem Komitetu Obrony Robotników (KOR). Andrzejewski krytykował komunizm, ale także uczestniczył w polskim podziemiu podczas okupacji niemieckiej w czasie II wojny światowej. Został odznaczony Orderem Sztandaru Pracy I klasy. Był również znaczącą postacią w Związku Literatów Polskich. Andrzejewski był jednym z najważniejszych polskich powieściopisarzy XX wieku.
Andrzejewski studiował literaturę na Uniwersytecie Warszawskim. Jego pierwszym opublikowanym utworem było opowiadanie Wobec czyjegoś zysku, zamieszczone w dzienniku ABC w 1932 roku. Pisał także artykuły, listy i prace polityczne. Przez siedem lat należał do partii komunistycznej. Ponadto w 1936 został członkiem Związku Zawodowego Literatów Polskich.
Był jednym z pierwszych polskich literatów, którzy podjęli temat Holocaustu. Jego powieść Popiół i diament opowiada o losach honorowego prawnika w hitlerowskim obozie koncentracyjnym. Był także członkiem partii komunistycznej, ale po wojnie z niej wystąpił.
Andrzejewski był jednym z wielu polskich intelektualistów swojego pokolenia, którzy zajmowali się naturą człowieka oraz tym, jak rozwiązywać dylematy moralne i etyczne pojawiające się w społeczeństwie, w którym zagrożona jest wolność osobista. Napisał również serię opowiadań, między innymi w Nocach.
Stanisław Wyspiański
W czasach Młodej Polski naród był monarchią. W tym okresie nastąpiło wiele konkurencyjnych wpływów i mieszanie się idei. Mimo klęsk naród zachował swoje wysokie ideały.
Polska Akademia Literatury była najwyższym organem opiniotwórczym w kraju. Przyznawała pisarzom Złote Laury i Srebrne Laury. Był to czas, w którym racjonalizm był pierwszym warunkiem postępu. Byli jednak jeszcze Polacy, którzy żyli w osiemnastowiecznej obojętności.
Przed Kochanowskim literatura polska była mierna. Wyróżniał się jako poeta liryczny, dodał piękna polskiej poezji. Pisał również powieści historyczne. Powieści te były napisane z wielką starannością. Nie był jednak najwyższym pisarzem powieści historycznych.
Kolejnym wielkim pisarzem był Henryk Sienkiewicz. Jest on pierwszym Polakiem, który otrzymał literacką nagrodę Nobla. Jego druga powieść, Potop, opowiada o najeździe Szwedów na Polskę w połowie XVII wieku.
Okres między 1890 a 1918 rokiem był czasem rozwoju artystycznego. Naród poszukiwał niepowtarzalnego stylu kulturowego. Poszukiwania te były możliwe dzięki konstelacji ludzi i organizacji.
Młoda Polska stworzyła również unikalny język wizualny. Ulegał on wpływom brytyjskim, takim jak wizja Johna Ruskina i Williama Morrisa. Pozostawała również pod wpływem Bractwa Prerafaelitów.
W czasach Młodej Polski Stanisław Wyspiański studiował sztukę we Francji i Anglii. Był również zaangażowany w ruch modernistyczny w Krakowie. Jego dorobek artystyczny obejmował portrety i obrazy oraz witraże. Zajmował się również projektowaniem mebli. Wyspiański zaprojektował także polichromię dla kościoła Franciszkanów w Krakowie. Jego witraże znalazły się na Wawelu.
Tadeusz Rozewicz
Podczas II wojny światowej Tadeusz Rozewicz był członkiem Armii Krajowej, podziemnej grupy oporu w Polsce. Rozewicz później przeniósł się do Krakowa, gdzie kontynuował pisanie i publikował swoje prace. Zmarł we Wrocławiu, w Polsce 15 marca 2007 roku.
Twórczość Rozewicza była często wymieniana jako kandydatura do literackiej Nagrody Nobla. Został nagrodzony Złotym Wieńcem na festiwalu Wieczory Poezji w Strudze w 1987. Jego twórczość zyskała również duże uznanie za granicą. Oprócz poezji Rozewicz pisał powieści i sztuki teatralne. W jego dorobku znajdują się również przekłady poezji węgierskiej i węgiersko-polskiej.
Rozewicz studiował historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Po wojnie zaczął pisać sztuki teatralne. Jego najsłynniejsza sztuka, Białe małżeństwo, została uznana za pornograficzną i potępiona przez polskie władze. Ale twórczość Rozewicza została odtąd okrzyknięta przez Seamusa Heaneya, Toma Paulina i innych.
Najważniejszym osiągnięciem Rozewicza jest zestawienie ludzkiego i zwierzęcego mięsa. Jego sztuki napisane są w sposób łobuzerski i surrealistyczny, z inteligentnym językiem. Porusza też kwestie ekologii i wszechobecności odpadów we współczesnym świecie.
Opublikował kilka utworów w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych. Jego dzieła są tłumaczone na 49 języków. Rozewicz został również uhonorowany licznymi nagrodami. W 2000 roku otrzymał Nagrodę Literacką Nike za książkę Matka Odchodzi. Był także nominowany do National Book Critics Circle Award w 2008 roku.
Rozewicz jest zagorzałym obrońcą niezależności artystycznej. W 1982 roku odmówił przyjęcia Nagrody im. Juliusza Słowackiego. Później jednak zdezawuował tradycyjne struktury wierszowe. Pisał również prozę satyryczną. Jego satyra ukazywała się w różnych czasopismach, m.in. w Łyżce wody.
Podobne tematy
