Niezależnie od tego, czy szukasz nowej strony internetowej, aby poznać polską literaturę, czy też chcesz sprawdzić stronę z najnowszymi wiadomościami o polskich pisarzach i ich dziełach, masz szczęście. Istnieje kilka doskonałych stron internetowych, które pomogą Ci znaleźć wszystko, czego potrzebujesz. Możesz przejrzeć kolekcję polskiej literatury i przeczytać kilka najbardziej znanych dzieł w tym języku.
Dom dnia, dom nocy
Pomimo tego, że jest to stosunkowo krótka powieść, Dom dnia, dom nocy Olgi Tokarczuk ma już swoje lata i bez wątpienia wciąż jest w druku. Tokarczuk jest jednym z najbardziej płodnych polskich literatów eksportowych, a przy tym uznawana jest za czołowego pisarza w kraju, co jest godnym wyróżnieniem, biorąc pod uwagę jej godną pozazdroszczenia renomę. Jest to szczególnie ważne, jeśli weźmiemy pod uwagę jej talent do pisania zabawnych powieści, które zagłębiają się w życie i czasy, w których żyli polscy decydenci. Nie dziwi więc, że jej twórczość zdobyła wiele nagród i wyróżnień. Książka stała się wręcz podstawą polskiej listy lektur.
Magnum opus Tokarczuk to istne cacko, które wprawi cię w zachwyt jeszcze długo po tym, jak przewrócisz ostatnią stronę. Oprócz tego, że jest to bardzo zabawne dzieło literackie, to również dobre przypomnienie o znaczeniu różnorodności kulturowej we współczesnym świecie. Poza tym książka jest istną rożnicą sprytu i czarodziejstwa.
Zdazyc przed Panem Bogiem
Podczas II wojny światowej Marek Edelman był przywódcą Żydowskiej Organizacji Bojowej w getcie warszawskim – fragment ten został przygotowany przez stronę . Był także głównym komendantem Żydowskiej Organizacji Anielskiej (ZOA). Jego pamiętnik, Zdazyc przed Panem Bogiem (Shielding the Flame) jest doskonałym przykładem „starego powiedzenia”, że „najlepszym sposobem, aby się czegoś dowiedzieć, jest zapytać kogoś innego.”
Tłumaczenie książki jest nieco naciągane, ale to bardzo ładny kawałek pracy, nawet jeśli jest nieco przesadzony. Oryginalne dzieło ukazało się w 1977 roku nakładem krakowskiego wydawnictwa Krakowliterackie. Przetłumaczyli go Hubert Schumann, Joanna Stassińska, Klaus Staemmler i Jarosław Żak.
Najciekawszą cechą książki jest jej geneza. Jej podstawowym źródłem jest wywiad z Markiem Edelmanem, kardiologiem, który został wyemitowany we wrocławskim miesięczniku „Odra” w 1976 roku. W wywiadzie przedstawiono podstawy dokonań medycznych Edelmana w czasie wojny i po jej zakończeniu, a także nazwiska niektórych jego powojennych pacjentów.
Popiół i diament
„Popiół i diament” to trzeci film z trylogii polskiego reżysera Andrzeja Wajdy. Pierwsze dwa filmy to „Kanał” i „Pokolenie”. Akcja filmu toczy się w powojennej Polsce. Traktuje o skutkach II wojny światowej dla polskiej młodzieży.
Tytuł pochodzi z wiersza Cypriana Norwida. Pyta on, czy płomienie i diamenty przynoszą wolność. Popioły wojny ustępują miejsca miłości jasnej jak diamenty.
Film ma też elementy tragedii wysokiej. Są w nim chciwi oportuniści i polityczni koniunkturaliści. Są też napięcia seksualne. Jest kilka dobrze zrobionych scen plastycznych.
Popiół i diament to także świetny film dla osób zainteresowanych historią Polski. Jest to jeden z pierwszych polskich filmów, który zyskał dużą uwagę na międzynarodowych festiwalach filmowych. Film został również wydany w angielskim tłumaczeniu w 1962 roku. Stał się również ulubionym filmem wpływowego amerykańskiego twórcy Martina Scorsese.
Popiół i diament powstał w państwowej szkole filmowej i jest filmem prokomunistycznym. Reżyser Wadja traktuje jednak przeciwników komunizmu życzliwie.
Tadeusz Borowski
Znany z poezji i opowiadań Tadeusz Borowski jest polskim pisarzem. Jego opowiadania stanowią ważną część literatury światowej. Jego pisma opisują świat więźniów w obozach koncentracyjnych. Jego opowiadania były oparte na jego własnych doświadczeniach w Auschwitz i Dachau.
Borowski był polskim pisarzem i więźniem politycznym. Odsiedział dwa lata w Auschwitz i Dachau. Został wyzwolony przez Siódmą Armię USA w 1945 roku. Później wrócił do Polski. Był również członkiem partii komunistycznej w Berlinie. Później dołączył do grupy młodych pisarzy propagujących realizm socjalistyczny.
Był też zaręczony z Marią Rundo. Kiedy zniknęła pewnej nocy w lutym 1943 roku, Borowski myślał, że została aresztowana. Później dowiedział się, że przeżyła Auschwitz. Błagał ją, by do niego dołączyła.
Twórczość Borowskiego była często krytykowana przez katolickie środowiska wydawnicze. Zarzucano mu amoralność i nihilizm. Pisał też artykuły polemiczne przeciwko wrogom PRL.
Borowski swoje najlepsze opowiadania napisał przed ukończeniem 23 roku życia. Później porzucił opowiadania i przerzucił się na pisanie prozy. Opublikował też dwa utwory socrealistyczne.
Jutrzenka
Wydawana w Warszawie w latach 1861-1863 Jutrzenka była pierwszym polskim czasopismem żydowskim. Promowało udział Żydów w polskim społeczeństwie i obronę przed antysemityzmem. Publikowała również artykuły naukowe, eseje, prace prawnicze i stypendia na temat polskich Żydów.
Jutrzenka była wydawana pod kierownictwem redakcyjnym Daniela Neufelda. Jutrzenka opublikowała również kilka oryginalnych prac literackich skierowanych do polskiej publiczności. Te utwory literackie są uważane za integralną część literatury polskiej. Zostały napisane przez żydowskich przodków i są skierowane do polskich odbiorców.
Księga Rodzaju z tekstem hebrajskim ukazała się w 1863 roku. Jutrzenka publikowała także artykuły naukowe, eseje, życiorysy znanych Żydów. Pismo publikowało także eseje prawnicze, przepisy prawne i ogłoszenia urzędowe. Jutrzenka promowała także odpowiedzialność Żydów wobec państwa polskiego. Promowało także aktywność obywatelską i zachęcało Żydów do korzystania z praw wyborczych. Jutrzenka publikowała także serię esejów teologicznych.
Wydawca Jutrzenki, Daniel Neufeld, był również pisarzem, pedagogiem i wychowawcą. Pismo zajmowało się także instytucjami żydowskimi w Warszawie.
Książka wydana jest w języku polskim i rumuńskim. Zawiera sześć artykułów napisanych w latach 2000-2003. Znajdują się w niej również fotografie. Premiera książki odbyła się w Bibliotece Narodowej w lutym 2019 roku.
Łacina jedynym językiem literackim Polski
Do początku XIV wieku jedynym językiem literackim w Polsce była łacina. Ze względu na silny katolicki charakter kraju, język ten był jedynym oficjalnym językiem państwa. W XVII wieku język polski został zaatakowany przez język francuski i język rosyjski.
Podczas długich lat zaborów język polski zmuszony był do przyjęcia nietypowej roli. W tym czasie prowadzono intensywną politykę rusyfikacyjną. W tym okresie wyrównywano poziom dialektów regionalnych, wprowadzano natomiast nowe słownictwo.
Język polski należy do rodziny języków indoeuropejskich. Jest silnie fleksyjny i dzieli wiele cech gramatycznych z łaciną. Posiada również dużą liczbę wyrazów obcych. Język polski dzieli się na cztery główne grupy dialektów: mazowiecki, wielkopolski, małopolski i śląski. Grupy te odpowiadają podziałom plemiennym, które sięgają ponad tysiąc lat wstecz.
Pierwsze pokolenie polskich pisarzy pozostawało pod wpływem włoskich humanistów. Pisarze XVI wieku, tacy jak Jan Kochanowski, Mikołaj Rej, Andrzej Krzycki, pisali po łacinie. Pisarze ci byli pod wpływem otoczenia i otaczającej ich kultury.
Żydowska twórczość literacka w języku polskim
W całej Europie pisarstwo żydowskie było wyrazem różnorodnej i złożonej produkcji literackiej. W niniejszej książce redaktorzy stawiają sobie za cel umożliwienie czytelnikowi ulepszonego zrozumienia istniejącej literatury. Zastosowano równowagę między bliskimi lekturami poszczególnych tekstów a ogólnymi badaniami większych ruchów. Pomimo złożoności tej literatury, nie można podważyć jej zasadności.
Wśród najbardziej uderzających cech współczesnego pisarstwa żydowskiego jest różnorodność głosów w ramach powstającej literatury. Tom zorganizowany jest wokół idei hybrydowej tożsamości żydowskich autorów. Przedstawia autorów z różnych części Europy jako zarówno hybrydy, jak i hybrydyzowane tożsamości. Ponadto tom odnosi się do zróżnicowanych postaw młodych Żydów.
Podczas gdy większość holenderskich żydowskich tekstów literackich utrzymuje ścisły związek z narracyjnymi zasadami realizmu psychologicznego, wykazują one również pewną tendencję do pisania autobiograficznego. W szczególności, młodsze pokolenie autorów jest bardziej skłonne do pisania autobiograficznego.
Inną ważną cechą współczesnego pisarstwa żydowskiego jest tendencja do odtwarzania utraconych tradycji. Jest to szczególnie widoczne w twórczości współczesnych pisarzy sefardyjskich. W szczególności powieści Ivana Klimy, który dorastał w Pradze, zostały scharakteryzowane jako odpowiedź na bohaterów Kafki.
Przekształcanie Holokaustu w świadectwo literackie
Kilku autorów zdecydowało się napisać o Holokauście. Inni, jak David Hirsch, skupili się na analogiach do profetycznej fikcji Poego. Pytanie brzmi, jak te literackie wysiłki różnią się od siebie i czy mają to samo gizmo w świecie rzeczywistym.
Niektórzy pisarze poszli drogą wykorzystania literatury sprzed Holokaustu jako sztuczki, aby uniknąć krytyki i zdobyć miarę literackiego sukcesu. Inni wybrali bardziej konwencjonalną drogę tworzenia fikcji. Jeszcze inni zdecydowali się na połączenie obu tych dróg. Niektórzy autorzy są Żydami, inni nie. Niektórzy z nich mieszkają w Ameryce, inni w Izraelu. Niektórzy autorzy, jak Safran Foer, stworzyli więcej fikcji o Holokauście niż inni. Liczba takich autorów rośnie. Ci, którzy piszą o Holokauście, to również zróżnicowana grupa.
Istnieją dwa triumwiraty pisarzy, których twórczość ma bezpośredni wpływ na dziedzinę literatury o Holokauście. Pierwsza grupa, tzw. pisarze pierwszego pokolenia, nie doczekała się napisania o Holokauście. Druga grupa, drugie pokolenie, składała się z aspirujących i profesjonalnych pisarzy, którzy pisali fikcję o Holokauście jako formę eskapizmu.
Podobne tematy
