Wybór najlepszych polskich książek literackich dla prawników może być zniechęcającym zadaniem. Jest tak wiele dobrych, ale trzeba wybrać dobrą równowagę jakości, gatunku i stylu. Zależy to również od Twoich osobistych preferencji. Na przykład, możesz być bardziej zainteresowany klasykami lub powieściami, podczas gdy prawnik może być bardziej zainteresowany bardziej współczesnymi dziełami.
Nienasycenie
Mimo że Polska jest stosunkowo małym krajem, jest domem dla wielu pisarzy. Ich twórczość sięga od dystopii po science fiction. Szczególnie interesujący jest dorobek literacki Witolda Gombrowicza. Te komiczne powieści wyśmiewają polskie tradycje i etos narodowy, stanowiąc użyteczny przewodnik po polskim duchu.
W pierwszej dekadzie XX wieku polska poezja międzywojenna była optymistyczna i konstruktywna. Pojawili się nowi awangardowi pisarze, między innymi Czesław Miłosz, Witold Gombrowicz i Stanisław Ignacy Witkiewicz.
Pod koniec XIX wieku do Polski trafiła filozofia pozytywistyczna z przekonaniem o nadchodzących radykalnych zmianach. Filozofia ta często zawierała w fantazjach odniesienia naukowe – część ta jest produktem wysiłku ekipy portalu Jak to odzyskać. Ostatecznie idee te stały się powszechnie akceptowane i zostały wykorzystane jako ramy dla podobnych fantazji.
Joseph Conrad, urodzony w Polsce, pisał w języku angielskim. Pisał również w języku jidysz. W Polsce zdobył sławę, jest główną postacią polskiej literatury.
W XIX i na początku XX wieku Polska stała się narodem odnoszącym wielkie sukcesy. W związku z tym pojawiła się wielka literatura w ogromnych tomach. Czas między wojnami był szczególnie ciekawy w Europie Środkowej. Kraj wyhodował nowe gatunki roślin i zwierząt. Miał też duży udział w rozwoju fantastyki naukowej.
Druga dekada XX wieku upłynęła pod znakiem rosnącego pesymizmu. Narodzili się też nowi pisarze awangardowi, m.in. Julian Tuwim, Maria Dąbrowska i Czesław Miłosz. Oprócz polskich pisarzy, do szerszej świadomości Genre SF przyczyniła się także zagraniczna Fantastika. Fantastyka zagraniczna zaczęła pojawiać się bardziej regularnie w latach 70.
Kolejnym polskim pisarzem, który wykorzystywał elementy fantastyczne w swojej twórczości był Bruno Schulz. Jego twórczość wpłynęła na kolejne pokolenia polskich autorów.
Quo Vadis
Prawdopodobnie najbardziej udana polska powieść XX wieku, Quo Vadis, została napisana przez Henryka Sienkiewicza. To epickie dzieło, którego akcja rozgrywa się w czasach panowania Nerona, zostało przetłumaczone na ponad 50 języków i jest obecnie światowym bestsellerem.
Akcja rozgrywa się w starożytnym Rzymie, Quo Vadis to opowieść o konflikcie religijnym między pierwszymi chrześcijanami a siłami Nerona. Jej proreligijny ton sprawił, że stała się popularna na chrześcijańskim zachodzie. Była też wystawiana na scenach w wielu krajach. Powstało kilka adaptacji filmowych. Najpopularniejszą adaptacją jest wersja z 1951 roku w Stanach Zjednoczonych.
We wczesnym kościele chrześcijańskim chrześcijanie byli prześladowani. Jednak kościół był moralnie budujący. Mimo to kościół był często prześladowany przez Rzymian. Powieść była jednak inspirowana filmem Ben-Hur Lwa Wallace’a. Powieść była również interpretowana jako alegoria dla Polaków pod obcą dominacją.
Oprócz Quo Vadis, Sienkiewicz napisał kilka innych powieści. Pierwszą z nich było Bez dogmatu (1891). Została ona napisana w formie pamiętnika i była publikowana w czasopiśmie „Slowo” od 1889 roku.
Quo Vadis została później przetłumaczona na język angielski. Zostało wydane przez Little Brown and Company w Bostonie. Tłumaczenie autorstwa Jeremiaha Curtina zostało dobrze przyjęte. W rzeczywistości zapłacił 6.600 dolarów za sześciomiesięczne tantiemy. Książka została również zaadaptowana dla radia i telewizji. W rzeczywistości jedna wersja historii została wystawiona w Chicago.
Powieść sprzedała się w milionach egzemplarzy na całym świecie. W rzeczywistości jest to jedna z najlepiej sprzedających się powieści wszech czasów w historii polskiej literatury. Została również zaadaptowana na potrzeby filmu, radia i telewizji.
Mimo międzynarodowego sukcesu, Quo Vadis nie jest chronione przez międzynarodowe prawo autorskie. Oznaczało to, że nie otrzymywał udziału w zyskach ze sprzedaży książek poza granicami Polski.
Ferdydurke
W okresie II Rzeczypospolitej polski pisarz Witold Gombrowicz był natychmiastową sensacją literacką. Jego pierwsza powieść Ferdydurke ukazała się w Warszawie w 1937 roku i była sensacją w kręgach literackich. Została zakazana przez reżim komunistyczny, ale po upadku komunizmu została ponownie wydana w Polsce.
W Ferdydurke Gombrowicz przedstawił ludzkość jako niedojrzałą i niepewną siebie. Człowiek nie jest w stanie zrozumieć świata bez innych ludzi. Przedstawia jednostki jako ukrywające niewiedzę. Do zobrazowania stanów psychicznych używa korelatów fizycznych, np. kubka.
Kubek jest spleciony z pojęciami pozycji i dwuznaczności położenia. Opisywany jest jako niski, łysy, noszący spodnie w paski. Ma też konotacje przemocowe. Służy do traktowania drugiej osoby. Używa się go w różnych sytuacjach.
W Ferdydurke Gombrowicz nie boi się stosować freudowskiej farsy. Jego pisarstwo wykazuje wiele podobieństw do Procesu Kafki.
W tej powieści Gombrowicz wyśmiewa się z polskich tradycji narodowych i liberałów. Wyśmiewa też polską arystokrację i system edukacji. Wśród innych tematów wymienia dominację instytucji, anarchiczną młodość i infantylizację jednostek.
Powieść jest pełna dziwacznych sytuacji. Cechuje ją również groteskowy humor. W rzeczywistości została uznana przez hitlerowców za skandaliczną. W Polsce przez kilkadziesiąt lat była zakazana.
Gombrowicz był również dramaturgiem. W 1939 roku opublikował cztery powieści, sztukę i cztery opowiadania. Drugą powieść opublikował pod pseudonimem. Do swojej drugiej powieści nie przyznał się przez trzydzieści lat. Opublikował także dwa samodzielne opowiadania z pierwszej powieści oraz trzy niezebrane opowiadania.
Gombrowicz jest uważany za jednego z najważniejszych autorów XX wieku. Jego powieści i sztuki mają absurdalny, antynacjonalistyczny posmak. Znany jest również z głębokiej analizy psychologicznej.
Solaris
Wśród dzieł literatury polskiej znajduje się dziewięć książek napisanych w tym języku. Są to zarówno książki z zakresu fantastyki historycznej, opowiadań, jak i dystopii. Jednak najnowszą książką z literatury polskiej na naszej liście jest Solaris, powieść Stanisława Lema.
Solaris to powieść science fiction napisana przez Stanisława Lema, polskiego pisarza. Została pierwotnie opublikowana w języku polskim w 1961 roku, a następnie przetłumaczona na język angielski. Powstało kilka filmów i adaptacji telewizyjnych tej powieści. W 2002 roku Solaris został zaadaptowany na ekran przez Stevena Soderbergha.
Solaris bada siłę ludzkiej świadomości. Jego bohater, naukowiec, odkrywa, że gatunki niebędące ludźmi posiadają silną wiedzę na temat ludzkich emocji. Ostatecznie eksperymenty skutkują psychologiczną traumą dla ludzi.
Jest to również jedna z najsłynniejszych powieści science fiction wszech czasów. Powieściowe tematy winy i żalu zapewniają uniwersalną atrakcyjność.
Powieść opiera się na wyprawie badawczej na fikcyjną planetę, Solaris. Grupa szlachetnych i nieprawych postaci zamieszkuje planetę.
Książka bada naturę inteligencji i to, w jaki sposób możemy porozumieć się z gatunkami innymi niż ludzkie. Jest to również historia miłosna. W miarę rozwoju powieści naukowiec odkrywa, że jego żona ma wizje na jego temat. W końcu naukowiec staje się tak zafiksowany na wizjach, że zaczyna zapominać, że jego żona nie jest prawdziwa.
Inną, mniej znaną powieścią Lema jest Nienasycenie. Jest to napisana w połowie XX wieku, zaskakująco przewidywalna powieść dystopijna. Książka jest dziełem pełnym dygresji, o intensywnym i dziwacznym obrazowaniu. Jest też napisana prozą przypominającą poezję.
Podczas antyżydowskiej czystki reżimu komunistycznego w 1968 roku, Żydówka zostaje wyrzucona z Polski. Jest świadkiem, jak izraelscy żołnierze biją Palestyńczyków i uświadamia sobie, że nienawiść etniczna jest taka sama w Starym Świecie.
Tadeusz Borowski
Wśród najlepszych polskich książek literackich dla prawników znajdują się dzieła Tadeusza Borowskiego. Napisał on wiele powieści beletrystycznych, których tematem był Holocaust. Powieści te przedstawiają codzienne życie więźniów w obozach hitlerowskich.
W swoim pisarstwie Borowski przedstawia ponury obraz życia w obozach. Opisuje oddzielanie mężczyzn od kobiet i młodych od starych. Opisuje również szybkie przetwarzanie transportu.
W swojej twórczości Borowski porusza również kwestię moralnej dwuznaczności obozów zagłady. Wskazuje, jak można znaleźć drogę do moralności. Opisuje też, jak dystopijne projekcje dwudziestowiecznego kapitalizmu wpływały na obozy.
Opowiadania Borowskiego zostały uznane przez opinię publiczną za szokujące. Napisał „This Way for the Gas, Ladies and Gentlemen” i „The Man Who Wasn’t Man”. Opowiadania pisał również po wyzwoleniu. Jego twórczość miała znaczący wpływ na społeczeństwo Europy Środkowej. Jego pisma stały się inspiracją dla filmu „Krajobraz po bitwie” z 1970 roku.
Pisał również o hitlerowskiej inwazji na Polskę. Opisuje Warszawę jako miasto w uścisku nazistów. Nie miał siedemnastu lat, gdy rozpoczęła się inwazja. Został wysłany do Dachau, a następnie do Auschwitz.
Prace Borowskiego były również publikowane w tajnych gazetach. Wywołało to dyskusję na temat moralności Borowskiego. Zarzucano mu amoralność, dekadencję i nihilizm. Zarzucano mu również, że pisze językiem niewolniczym. Pisał z nadzieją, że jego opowiadania zostaną opublikowane przed powrotem do Polski w maju 1946 roku.
Twórczość Borowskiego wywarła również duży wpływ na innych pisarzy. Witold Gombrowicz, Czesław Miłosz i Władysław Stanisław Reymont – wszyscy oparli swoje powieści na opowiadaniach Borowskiego.
Podobne tematy
